Prolog

Trzymała w ręku kubek z kawą, zapominając zupełnie ją pić. Myślała… o nim, oczywiście. Dzień był piękny, wiosna, kwitnące żółto forsycje, wiśnie, magnolie… Ciepłe powietrze, pachnące tak inaczej niż zimą. Słońce, o wiele jaśniejsze, tak trudno będzie teraz się ukryć. Teraz trzeba będzie żyć, chodzić, spacerować, rozmawiać o tym jak jest pięknie i jak wszystko budzi się do życia. Tak, widziała to piękno, nawet cieszyła nim oczy, nawet wciągała w siebie te wszystkie wonności. Ale… Nie czuła w środku nic, oprócz pustki przeplatanej żalem i niepokojem.

Nie chciała dorabiać kolejnej teorii do swojej obecnej sytuacji życiowej. Tyle ich już było. Każda po chwilowym działaniu odchodziła w niepamięć zostawiając ją w dokładnie tym samym stanie, co przed wdrażaniem. Pogodzić się z tym stanem rzeczy? Niewykonalne. Absolutnie i całkowicie. To dopiero byłaby śmierć! Mogłaby równie dobrze położyć się do trumny i tam czekać.

Nie wiedziała, kim jest. Nie wiedziała, jaka jest jej misja życiowa. Nie chciała poddać się myśli, że żadna, że może właśnie taka, jak teraz. Ciągle liczyła na to, że może kiedyś to odkryje. Że jakieś wydarzenie lub jakiś człowiek odkryje to w niej i wreszcie wszystko się zmieni. Ona będzie prawdziwą sobą, wspaniałą, w pełnej krasie. Ale nic takiego się nie wydarzało. Jasne, kilka razy czuła jakby przedsmak tego, obietnicę, że na pewno tak, że już wkrótce… Ale potem nic się nie wydarzało.

Miała w sobie jedno ogromne pragnienie. Miłości. To z którym każdy chodzi jak z wiecznie otwartą, jątrzącą się raną. U niej rana ta była o tyle bardziej bolesna, że nigdy nikt nie przyłożył do niej lekarstwa bezwarunkowej, nieskończonej miłości. Rodzice… Kochali do momentu, kiedy spełniała ich oczekiwania. Miłość zamieniała się w rady, „troskliwe” dopytywania i ukryte, a potem już całkiem odkryte pretensje do jej osoby, wyborów, jej życia. Od niezadowolenia z tego przechodziły do użalania się nad nią i z powrotem. Trudno stwierdzić, co było gorsze. Nikt tak po prostu nie cieszył się nią, taką jaką była. Wszyscy czekali, aż wreszcie coś się zmieni. Może dlatego ona sama była jednym wielkim czekaniem na to.

Podobno bezwarunkowo i nieskończenie kochał ją Pan Bóg. Podobno. Tak mówili różni ludzie i tak mówił On sam w Piśmie Świętym. Ale to była miłość, której nie doświadczała tak, jak jej się wydawało, że potrzebuje. Oczywiście, doświadczała takiego pokoju i takiej radości, której nic poza Bogiem nigdy jej nie dawało. Ale Bóg jej nie przytulał. Nie troszczył się o to, czy jadła dziś coś ciepłego i czy nie napiłaby się może herbaty. Nie szedł z nią na spacer wysłuchując po drodze perypetii z całego dnia. Tak, wiedziała, że On jest w tym wszystkim. Ale…

Może jeszcze bardziej niż tego, chciała, żeby ktoś potrzebował jej miłości. Żeby była tą, od której ktoś chce być przytulony. Do której przychodzi, kiedy nie może znaleźć sobie nigdzie miejsca i znajduje je w jej ramionach. Z którą chce się dzielić każdym przeżyciem i każdą radością. Chciała być potrzebna, jedyna, wymarzona, upragniona. Jak każda kobieta.

I nie mogła zastąpić tego miłością do sierot, bezdomnych, chorych… Bo przecież nie czuła się kochana. Jak miała więc dawać miłość, skoro sama jej w sobie nie miała. Czerpać ze Źródła… Poczuć miłość Pana Boga, żeby samemu móc ją dawać dalej… Ale jak? Jak ją poczuć? Wziąć i poczuć? Żebrać o nią, o to żeby ją nią napełnił? Czy gdyby chciał, nie zrobiłby tego sam widząc, jak jęczy i zwija się w swoich cierpieniach?

Jak zwykle w takich sytuacjach uciekała trochę tam… w fikcję swojego świata, który pomógł jej przetrwać dzieciństwo i młodość. Potem długo musiała się od niego uwalniać, bo nie był już potrzebny, a wręcz zakłócał rzeczywistość. Teraz znów wolałaby zanurzyć się w nim na dobre, ale wiedziała, jakie to zgubne. Pozwalała sobie tylko na krótkie wycieczki tam, tak na pocieszenie...