6.

…A new life has begun…

Kiedy natomiast go zobaczyła, kiedy przywitał ją tak serdecznie, jak członka najbliższej rodziny, kiedy pokazał jej mieszkanie i opowiedział o zmianach, jakie w nim zaprowadził, żeby mogła stworzyć w nim sobie swoją przestrzeń, wiedziała, że to była najlepsza rzecz, jaką mogła dla siebie zrobić w tym czasie. Znała tam tylko jego, więc przez pierwsze dni nie odstępował jej niemal na krok. Pokazywał jej miasto, sklepy, urzędy, zapoznawał ze swoimi znajomymi i tymi członkami rodziny, na których się akurat natknęli. Ciągnął ze sobą prawie wszędzie, żeby poczuła się jak u siebie. Była mu strasznie wdzięczna za ten czas.

Potem, kiedy znalazła pracę, trochę się to uspokoiło. Tzn. nadal widywali się bardzo często, siedzieli u niej albo u niego, oglądali filmy, łazili godzinami po plaży, nawet jeździli na wycieczki w soboty albo w niedziele. Ich relacja wydawała jej się czysto przyjacielska, wręcz bratersko-siostrzana, ale gdyby głębiej w to wejść, mogłaby znaleźć sporo momentów, kiedy nagle przestawali mówić, zapatrzeni sobie w oczy albo kiedy wygłupiając się, znajdowali się nagle nieoczekiwanie blisko siebie i po pierwszym zaskoczeniu obracali wszystko w żart.

Próbowała znaleźć moment, w którym to się zmieniło, ale nie bardzo potrafiła. Pamiętała, że propozycja pójścia z nim na tę rodzinną imprezę w sobotę wydała jej się trochę spoza „dziedziny”, w której się obracali, ale zrzuciła to na karb jego chęci zapoznania jej z nowymi ludźmi, ze swoimi bliskimi. I tyle. Dopiero tam, będąc jakby w centrum jego życia zrozumiała, że to wszystko jest dla niej zbyt ważne. Zbyt mocno to przeżywa, żeby nadal chować to pod płaszczykiem przyjaźnienia się.

I wtedy ją pocałował. Pewnie widział tę zmianę w jej oczach i ośmieliło go to. Zastanawiała się tylko, kiedy od kiedy to trwało u niego. Pomyślała, że pewnie przyjdą okoliczności, w których będzie mogła go o to zapytać.